Ślōnzŏk - Elbrus. Do przerwy 0:1

Oto jak Patryk Świtała zachęca do udziału w wydarzeniu:

[SZL] Wszyjsto zaczōło sie pewnego dnia na Turbaczu.
- Witej Ślōnzŏk! Jedziesz z nami na Kazbek?
- Jadã! A kiedy?
***Dziepro niyskŏrzij zaczōłech sie zastanawiać co to w ôgōle je tyn Kazbek i kaj tego szukać na mapie***
A już za 2 miesiōnce siedziołech we fligrze do Gruzje... Tam po krōtkim zwiydzaniu dotarłech do Stepancmindy, kaj żech trefiōł reszta ekipy i przewodnikōw, z kierymi ruszyli my w gōry – na Kazbek. Po poru dniach drogi byli my już w ôbozie, z kierego mieli my potym atakować szczyt. Bōł czas na aklimatyzacyjŏ. Ale niystety chyba za mało. Na porã godzin przed szczytym trza sie bōło wycofać. Skuli choroby wysokościowyj miołech aji halucynacyje. Zaczōn sie ôbrzynk mōzgu... Po powrocie do doliny trochã czasu mi zajyno dojści do sia, ale jak już wydobrzołech, a reszta ekipy ruszōła du dōm, pojechołech do Rusyje, coby zdobyć Elbrus. Tam sōm, z jedzyniym na dwa dni, zostołech na piyńć dni ôdciynty bez burzã śnieżnõ ôd świata, we ôbozie na wysokości 4100 m. Potym dotarł do mie pewiyn Indianer, kiery bōł doświadczōnym himalajistōm i cuzamym ruszyli my na szczyt. Ônymu sie udało, a jŏ niystety skuli ôdmrożyń (bōło -42oC) musioł sie wycofać z 4950 m (rekord życiowy). Niyskŏrzij praje tydziyń zwiydzołech nojwiynkszy kraj świata i cugami wracołech du dōm. Niy bōło by w tym nic nadzwyczajnego, kiebych na kōniec niy zostoł we Biyszczadach niysłusznie ôskarżōny ô włōmani ze kradzieżōm... 10 dni po powroce do chałpy w rynkach wrōciōło czuci. W Kaukaz jeszcze wrōcã!

[PL] Wszystko się zaczęło pewnego dnia na Turbaczu.
- Witej Ślonzok! Jedziesz z nami na Kazbek?
- Jadę! A kiedy?
***Dopiero później zacząłem się zastanawiać co to w ogóle ten Kazbek i gdzie go szukać na mapie***
A już 2 miesiące później siedziałem w samolocie do Gruzji… Tam po krótkim zwiedzaniu dotarłem do Stepancmindy, gdzie spotkałem resztę ekipy i przewodników, z którymi ruszyliśmy w góry – na Kazbek. Po paru dniach drogi byliśmy już w obozie, z którego mieliśmy później atakować szczyt. Był czas na aklimatyzację. Ale niestety chyba za mało. Na parę godzin przed szczytem trzeba się było wycofać. Przez chorobę wysokościową miałem nawet halucynacje. Zaczął się obrzęk mózgu… Po powrocie do doliny dojście do siebie zajęło mi trochę czasu, ale jak już wydobrzałem, a reszta ekipy ruszyła w drogę powrotną do domu, pojechałem do Rosji, żeby zdobyć Elbrus. Tam sam, z jedzeniem na dwa dni, zostałem na pięć dni odcięty przez burzę śnieżną od świata, w obozie na 4100 m. Potem dotarł do mnie pewien Indianin, który był doświadczonym himalaistą i razem ruszyliśmy na szczyt. Jemu się udało, a ja niestety z powodu odmrożeń (było -42oC) musiałem się wycofać z 4950 m (rekord życiowy). Później przez prawie tydzień zwiedzałem największy kraj świata i pociągami wracałem do domu. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdybym nie został na koniec w Bieszczadach niesłusznie oskarżony o włamanie z kradzieżą… 10 dni po powrocie do domu w rękach wróciło czucie. W Kaukaz jeszcze wrócę!